Wandering around.

Met een krachtige sprong belandde hij op een rotsblok. Vanaf hier had hij al een aardig zicht over TF maar het was niet genoeg. Risico's nemen, de adrenaline door zijn bloed voelen stromen. Dat wilde hij. Met nog een sprong belandde hij op een hoger gelegen plateau. Waar deze bergen uit kwamen wist hij niet. Het was ook voor hem de eerste keer dat hij hier was. De lucht die hier vele malen ijler was dan beneden deed witte wolkjes uit zijn neusgaten komen. Was hij al zo hoog dan? De enorme tijger legde zijn hoofd in zijn nek en keek naar de top van de berg die nu helemaal zichtbaar was. Nog een klein stuk te gaan en hij zou op het hoogste punt van TF staan. Een waardig plek voor een koning. Een laatste elegante sprong bracht hem op een vlakke rotsblok. De hoogste plek die een tijger kon bereiken. De weg hier naar toe was zeker niet zonder gevaren dus erg snel zou hij hier niet iemand tegen komen. Gelukkig maar. Hij ging zitten en keek over het weidse gebied dat zich aan zijn voeten uitspreidde. Zijn blik gleed van oost naar west en weer terug. In de verte zag hij kleine stippen. Tijgers en andere onnozele dieren zeker. Daar bestede hij verder geen tijd aan. Niet interessant genoeg. Een luide, rauwe brul weerklonk vanuit zijn keel en weergalmde door het gehele gebied. Laat ze maar komen, hij luste ze allemaal rauw. De geruchten van een nieuwe troep in TF hadden hem ook bereikt. Hij moest nu alleen nog maar weten welke tijger die troep leidde. Dan zou hij hem óf haar eens opzoeken voor een 'gezellige' babbel. Vals grijnsde hij. Hopelijk kwam er iemand op zijn brul af. En viel diegene dan in het ravijn. Het idee alleen al maakte hem opgewonden dat hij de rand van de berg afspeurde op ook maar de kleinste beweging. Helaas zag hij niets. Of toch wel?

[Azar&Shade]

Met elegante maar toch groffe passen baande Shade een weg op de Bergen, ze was nu al een tijdje in TF en wist zo beetje een paar plaatsen. Ze had nog geen tijger ontmoet wat ze zeker niet erg vond, ze dwarrelde nu al een tijdje rond in het zuiden. Nog steeds vond ze nieuwe plekken met nieuwe geuren. Ze wist dat het een risico was om hier rond te dwalen, maar Shade nam graag risico's. Iedere dag weer, levengevaarlijke al een paar keer was ze bijna dood, voor haar was het het zelfde als ademhalen. Haar doel was nu op het hoogste stukje te komen van de Verradelijk berg, het hoogste puntje waar ze het zicht had over heel TF. Ze sprong soepel over een paar rotsen, ze moest een kleine aanloop nemen om over een stuk te springen waar geen grond lag. De wind hierboven was hard ze moest af en toe echt haar nagels in de grond boren in de blijven staan. Shade duwde zichzelf in een snellere pas, lenig en behendigd liep ze om uistekende rotsen heen. Bijna was ze bovenop, haar ogen gericht op de weg voor haar. Gefocuust op haar doel en het pad zodat ze zichzelf niet van de berg afgooide. Een brul deed af van haar blik wenden, haar oren schoten ietswat naarvoren. Shade slaakte een kort brul terug, een tijger op de berg dus. Realiseerde ze zicht, een beetje nors en geiriteerd liep ze de berg op. Ze zou zeker geen moeite doen om helemaal terug te lopen naar beneden. Ze spande haar spieren iets aan toen ze omhoog sprong, ze kwam soepel en haast geruisloos neer op de harde grond. Haar spieren vonden rust, haar ogen vlogen meteen naar een tijger voor haar. Ze knikte, ze zei niks en wachte af wat soort tijger ze nu weer voorzich had. Ze snoof zijn geur op de geur van de Night Warriors deed haar opkijken, dus dit was de leider van de troep. Haar blik was niet dominant en geheel rustig, als teken van dat ze geen bedoelingen had. Nooit gaf Shade haar naam zomaar weg, ze moest diegene beter leren kennen. Nooit had ze iemand in vertrouwen genomen, en ze was al blij dat dit geen goedzak was maar net als haar een slecht iemand. Ze snoof kort, en keek nog steeds met haar koude blauwe ogen de tijger aan. Haar ogen gefocuusd op de leider voor haar, wachtend op een reactie.

Een brul deed zijn kop opdraaien. Hij stond op en ging aan de andere kant van de rots zitten, nu keek hij uit over het pad vanwaar hij gekomen was. En plots als een schaduw stond er ineens een witte tijgerin voor zijn neus. Zacht gromde hij maar toen hij haar houding zag hield het op. Twee koude blauwe ogen staarden hem aan. Ook zijn blik werd rustiger net zoals zijn houding. Haar blik hield hij gevangen met zijn felle amberkleurige ogen. "Goedendag". Sprak hij ijskoud uit. Dat was toch wel zijn standaard zin tijdens een eerste ontmoeting. Bij slechte tijgers zoals hem dan. Bij goedzakjes deed hij niet eens de moeite om te spreken maar vloeg hij ze meteen aan. Klaar om hun keel open te rijten. Maar bij deze tijger was dat nog niet van toepassing. Die zou hij eerst beter moeten leren kennen voordat hij wist wat voor iemand ze was. Het volgende woord zou zij toch echt zelf moeten nemen. Want hij was al niet zo'n spraakwaterval. Het liefste genoot hij van de rust en zijn stiltes. Vragen daar kon hij ook wel tegen. Tenzij het persoonlijk werd. Dan negeerde hij je of liep hij gewoon weg. Als hij in een slechte of humeurige bui verkeerde kon hij nog wel eens aanvallen. En zijn karakter was heel erg wisselend dus zo wist je niet zo snel in welke bui hij vandaag verkeerde want het kon zomaar ineens omslaan. Zijn ogen pulseerden van fel oranje tot een bijna gele kleur terwijl hij de witte tijgerin aan keek. Het puntje van zijn staart klopte hij af en toe op de grond terwijl hij op haar reactie wachtte.

Shade haar ogen brachten kalmte uit, op een één of andere manier deed de tijger haar denken aan iemand. De manier van doen stond haar wel aan, ''Hee'' Er veranderde niks aan haar houding toen ze de woorden zorgvuldig uitsprak. Met haar helder blauwe ogen staarde ze in die van de tijger die opvallend amberkleurig oranje waren. En nog steeds wou ze deze tijger beter leren kennen, ze wou haar naam pas vertellen als de hem beter kende. Shade hadden een goede kennis, en wist hoe tijgers waren. Bij deze was het moeilijk, hij was rustig en had geduld en wist met bepaalde dingen goed omtegaan, een speciale manier van doen had hij. Maar toch was hij puur slecht net als haar, zo was ze opgegroeid te heeft haar ouders nooit gekent maar ze wist dat haar ouders zo waren ze had nooit beter geweten dan dat ze nu was. Ze vond het prima zo, ze was het slechte pad gevolgt. En ze wist zeker als ze dat pad niet had gevolgd ze nu niet hier was geweest en ook nooit deze tijger had ontmoet. Ze was ospgetogen deze tijger te hebben ontmoet, blij was niet het juiste woord. Bij dat woord al moest ze kokhalzen, net zoals de woorden 'vrolijk, gelukkig' en noem maar op. Shade dacht meer aan de woorden- haat, nijd, dood en dat soort dingen, ze wist gewoon niet beter. Ze genoot van de stilte hierboven enkel de ademhaling van de tijger de wind en wat stenen die naarbeneden vielen. Ook de stilte die de tijger gaf was bijzonder opmerkzaam, het was fijn ze voelde zich er zeker bij. Shade haar ademhaling was regelmatig en ging mee met de beweging van haar borstkas, ze was iets kleiner van de tijger voor haar was. Maar ze was groot voor een tijgerin van haar leeftijd, en ook de tijger voor haar gokte de niet veel ouder dan haar misschien een paar maanden? Haar witte vacht was vies geworden door de reis hierheen, haar deerde het niet hoe ze eruit zag. Maar toch viel ze op door het zwarte met grijze gebied, het liefst zat ze verscholen in de bosjes wachtend op een prooi of een goedzak. Een goedzak was voor haar net een prooi, ze verscheurde het liefst. Zwakke tijgers hadden het recht niet te leven vond zei, en daarom vond ze dat ze blij moesten zijn dat tenmiste iemand de moeite op zich neemt.

De tijgerin voor hem straalde een zekere kalmte uit wat hemzelf ook tot kalmte maande. Haar helderblauwe ogen staarden hem nog steeds op precies dezelfde manier aan en aan haar houding veranderde niets. Lichtjes krulde zijn linkermondhoek omhoog, dit soort gezelschap accepteerde hij wel. En daarnaast was hij vandaag in een redelijke bui. Dus dan was zulk gezelschap zelfs wenselijk. Daarnaast wilde hij natuurlijk zoveel mogelijk tijgers leren kennen uit dit gebied. Zodat hij wist wie aan zijn kant stond en wie niet. Diegene die voor de tegenpartij kozen waren dan ook niet veilig voor hem. Mocht hij ze tegenkomen dan zou hij ze verscheuren. Misbaksels waren het, die het niet waardig genoeg waren om te leven en nooit geboren hadden mogen worden. Zinsloos doden, ja daar hield hij van. Zo was hij eenmaal en dat zou echt nooit veranderen. Dan snapte hij die 'goede' of 'neutrale' tijgers ook niet. Hoe kon je nou vredig samenleven met je voedsel? Hij keek een beetje raar terwijl hij daar eens over na dacht. Dat was toch immers zo? Dat hij hier niet met zo'n tijger te maken had was hem al wel duidelijk. Het spatte er gewoon van af bij haar. En haar naam hoefde hij niet perse te weten. Die viel wel op het geschikte moment. Zo opdringerig was hij niet. Zelf vond hij het immers ook niet prettig. Hoewel hij het bij tijgers die hem goed tot neutraal leken wel deed. Bah! Dat hij daarmee gecommuniceerd had! Hij walgde van zichzelf. Toch verrekte hij geen spiertje terwijl hij de witte tijgerin voor hem aan keek.

Pablo bekeek de tijger voor haar uiterst zorgvuldig, iedere beweging. Iedere streep was uniek, geen één tijger had de zelfde streep. De andere liepen van boven af, en nog weer andere van beneden. Haar strepen was lichtergrijs, niet helemaal donker. Maar die van de tijger voor haar waren zo zwart als de nacht. Nog steeds wist ze zijn naam niet, maar namen waren voor haar niet van belang. Wat kon haar het schelen wat zijn naam was? Pablo haar staart zwiepte rustig heen en weer om door de wind die voorbij waaide, ze zou hem stil kunnen houden maar waarvoor die moeite? Het gezelschap van de tijger was te accepteren hij was rustig, een tijger vann haar soort slecht. Ze kon het op een bepaalde manier gewoon voelen hoe tijgers waren. Ze verplaatste haar poten even, haar reusachtige witte klauwen kraste over de stenen vloeg wat voor vier witte diepe krassen zorgde. Haar spieren spande aan bij die beweging. De tijger was vaag vertrouwd hij leek vaagjes op haar vader, enkele beelden had ze van hem. Van haar moeder niks, maar ze wist dat haar moeder een verrader was. Ooit als de tijd zover was zou ze haar moeder gaan opzoeken samen met haar vader als die nog leefde. Wat de kans klein toe was, haar moeder had hem verraden en zo doende was hij gevlucht en waarschijnlijk uiteindelijk vermoord. Dat waren de enige herrinderingen aan haar ouders, zeizelf was opgevoed door enkel zichzelf. De fijne kneepjes van het jagen, had ze zichzelf aangeleerd. Het was anders maar het ging prima als ze jaagde ving ze altijd wat. Een meesteres in jagen. Haar blauwe ogen gleden weer omhoog naar de tijger ''Shade'' Zei ze kort, haar stem klonk rustig maar toch met kille toon erin. Haar naam was een soort aanmoediging zodat de tijger hetzelfde zou doen, dan hoefte ze hem niet de heletijd 'tijger' te noemen als ze aan hem dacht. Shade ging weer zitten nadat ze was opgestaan nog steeds rustig en kalm net als net.