Kyra lag te slapen op de rotsen bij de watervallen, die ook wel bekend stonden als de romantische watervallen. Kyra was nieuw. Het gebied waar ze nu was, was volgens haar net nieuw, want erg veel tijgers waren er nog niet. Maar naar haar idee zou dat nog snel veranderen. Alles hier was perfect. De zon scheen (bijna) altijd. De rots waar Kyra op lag, was warm gemaakt door de zon. Heerlijk vond ze dit. In de tijd dat ze hier was, was ze nog geen één tijger tegengekomen. Ze hoopte dat het snel ging gebeuren, want eigenlijk voelde ze zich best wel alleen. Ze verlangde ernaar om met een andere tijger te praten, om ook naar een andere tijger te kunnen kijken dan haar eigen spiegelbeeld. Kyra stond op en liep van de rots af richting het water en begon te drinken. De zon scheen op haar vacht en ze zag er mooi uit. Telkens vroeg ze zichzelf weer af: zou er nou nog iemand hier zijn die net zo verlangt naar gezelschap als ik dat doe? Zou die vraag ooit nog beantwoord worden?