Met rustige stappen liep Kira het water in. Ze was niet lang in dit gebied maar, ze had het gevoel dat ze hier wel eens thuis kon gaan voel. De wind speelde met haar vacht. Ze had een andere vacht dan de meeste tijgers. Er waren er natuurlijk wel meer dan 1. Rustig dwarelde ze door het water. Het was verkoelend en fris, Ze liet haar blik omhoog glijden. Het leek er niet op dat het ging regenen. Het was ook best wel warm. Kira liep verder het water in tot dat haar buik het water voelde. Daarna liep ze terug en stapte het water uit. één voor één schudden ze haar poten uit. Het water druip te nog iets van de puntjes van haar buik haren. Dat was nog niet zo'n probleem. Kira ging liggen in de schaduw. Ze was nog geen tijger tegen gekomen, wel genoeg prooien. gegeten had ze al dus daar hoefde ze niet over in te zitten. Niet dat ze dat anders wel deed. Haar staart klopte op de grond. Ze was heerlijk ontspannen maar wel wat eenzaam. Haar blik gleed op haar poot waar een litteken was. Vechten ja dat wat iets wat ze niet afsloeg. Ze kon het ook aardig goed want ze had niet veel gevechten verloren. Al zou ze zelf niet snel beginnen met een gevecht. Ze was niet slecht maar ook niet goed. Ze was neutraal, waarom zou je een kant kiezen als het beide kon. Haar lichte ogen keken nog eens rond. Er was niet veel leven van tijgers te zien. Misschien zou er nog wel een levendwezen langs komen.