Prooien?

Magnetica zuchtte en sloop zachtjes vooruit, haar ogen hadden een prooi op gevangen, zo'n lekkere dikke met veel vet. Ze likte even met haar tong langs haar bek en sloop zachtjes door het gras, ze grijnsde lichtjes en sprong ineens uit het niets naar voren toe. Snel beet ze haar prooi in zijn nek en dit was dan ook de beste manier van doden vondt ze zelf. Zijzelf stond meer aan de goede kant, maar eerlijk gezegt was ze neutraal. Snel legde ze haar prooi weer weg op de grond, en begon zijn vel van zijn lichaam af te trekken. Toen ze alleen nog maar vlees en bloed zag scheurde ze een stuk vlees weg en at dat op, haar poten zaten nu helemaal onder het bloed en haar bek ook. Dit vondt ze eigenlijk korte weg gezegt leuk om te doen, niet dat velen dat vonden hoor maar voor Magnetica was dat een uitzondering. Snel nam ze nog een paar stukken en toen ze voor de helft vol zat draaide ze haarzelf om, met haar grote ogen keek ze in het rond zoekend naar misschien wel andere tijgers, want als die er waren werd het wel leuker! Toen ze zo 1-2-3 niemand zag schudde ze haar kop en draaide ze haar lichaam weer naar haar prooi, die ze lekker op at en toen alleen de botten en het vel van het prooi nog over was grijnsde ze en draaide ze haarzelf nogmaals, weer zoekend naar andere tijgers.

Sham sprong in een krachtige en soepele galop hij hield zijn hoofd omhoog hij rook een kudde prooi dieren en zijn maag rammelde een beetje hij zag een schim verschijnen een anderen tijger zijn oren draaide naar achteren al gouw zag Sham dat het een teef was hij draaide even met z’n ogen Sham veroorzaakte een stofwolk door zijn poten omdat hij zo snel ging en dat hij zo krachtig zijn poot op de grond zette hij vond zichzelf niet sterk dat niet hij was doods normaal zoals anderen. Sham stopte bij de teef. “Hallo, en jij bent.” Zij hij kortaf. “Sham.” Zij hij. Sham had zin in om te jagen dus hij zij. “Even een momentje.” Sham galoppeerde weer weg en hij besloop een prooi en hij beet in zijn nek tot de prooi bezweek en op de grond viel. Sham trok zijn huid eraf en hij begon het karkas op te eten tot er alleen nog botten overbleef hij liep weer naar de teef en hij begon even heel zachtjes te grommen hij vertrouwde haar echt niet en hij had een afstand van 5 meter genomen.

Toen de tijger vroeg hoe ze heette schraapte ze haar keel even. 'Magnetica,' zei ze kortaf, nadat de reu zijn naam had gezegt. Magnetica, ja zo heette ze, het was een beetje een krachtige en pittige naam, precies goed voor haar. Ze knikte even toen de tijger een prooi ging vangen en even ging ze op de grond zitten, toen uiteindelijk de tijger terug kwam grijnsde ze breed en keek de tijger aan met haar kop ietsjes schuin gezet. 'Dus..' sprak ze lichtjes en keek Sham nogsteeds aan met diezelfde grijns die ze al eerder had gehad.

[Korte post, maargoed. ^^]

Sham ging zitten en hij zag dat ze ene brede grijns kreeg waarom wist hij niet maar misschien kwam hij het nog te weten. Ze stelde zich voor als magnetica dat was wel een pittige naam vond Sham. Ze zij ‘Dus..’ Sham keek schuin was bedoelde ze nu weer daar mee ze was wel geheimzinnig alleen nu. “wat bedoel je met dus?” Vroeg hij een beetje kil. De wint speelde lichtjes met zijn vacht en hij rook even eens goed en dat nam hij in zich op. Sham had nog steeds de smaak van de prooi in zijn mond het proefde best wel lekker. Sham wende zijn blik even van haar of en die ging naar de kudde toe wat waren hun aan het doen? Sham’s blik ging weer naar magnetica toe en hij wachtte af was ze ging zeggen of reageren op hem.

(Inspiratieloos)

Ze zuchtte even diep en stond op. 'Dat? Dat moet je zelf maar bedenken hoor!' zei ze en ging met haar staart heen en weer, ze had een gespierd lichaam voor een tijger en daar was ze zelf best wel trots op. Even zuchtte ze nog eens en bleef ze staan, kijkend naar Sham. Wat zou hij gaan zeggen? Ja, soms kon ze wel eens kortaf doen maar zo was Magnetica nou eenmaal, precies zoals je al bij haar naam dacht.

[Me too.]

'Dat? Dat moet je zelf maar bedenken hoor!' Zij Magnetica tegen hem. Sham ontblote zijn tanden maar daar hield het ook weer bij. Sham knikte en hij draaide even met zijn ogen. “Dat maakt voor mij niks uit.” Zij hij kil tegen haar zijn blik keek even weer naar de kudde Sham ging meer dominant staan Sham was groter dan anderen tijgers waarom wist hij niet hij was gewoon zo gebouwd misschien door zijn vader die was ook wel groot de kracht had hij ook van hem. Sham’s zijn oren draaide naar achteren en de wint speelde nogmaals met zijn vacht. Als de teef niks leukers voor hem had vertrok hij als de teef op geen enkel vraag antwoord deed hij het zelfde was zou ze nu denken dat kwam hij nooit achter. Sham kon heel goed voor zich opnemen en ook voor zich zelf zorgen zijn droom was dat hij een eigen roedel bezat misschien kwam die er ook maar de kans was klein.

Ze schudde haar kop en keek hem aan. 'Dan maakt het toch niks uit?' zei ze toen er achteraan en ze ging met haar staart heen en weer. Wat moest hij van haar? Als hij trouwens iets wilde moest hij het gewoon maar even zeggen, want zijzelf had daar eigenlijk even geen zin in. Ze was eerder moe, na al dat harde gewerk voor niets. Even draaide ze een rondje, zoekend naar andere tijgers die er niet waren en even later viel haar blik weer op Sham. So what? Moest ze iets gaan zeggen ofzo? Nou, never als hij zo deed hoor, want dan zou hij úren maar dat dan ook letterlijk kunnen wachten op háár antwoord. Nu had híj het voor het zeggen, of hij kon iets zeggen of Magnetica werd een dicht boek en dan zou er niks maar dan ook echt niks uit haar komen.

Azar sloop de open vlakte op. Hij ging verschuilt in het hoge gras wat hier groeide. Voor hem sprong een ree de vlakte op. Hij grijnsde vals. Dom beest, om hier zomaar in haar eentje rond te springen. De enorme bengaalse tijger kneep zijn felle ogen tot spleetjes, spande al zijn spieren aan en zakte door zijn achterpoten. Het dier had hem nog altijd niet in de gaten. En met een krachtige sprong sloeg hij zijn klauwen in het dier. Zijn klauwen scheurden de ree open en zijn gewicht smeet het dier op de grond. Met één beet, beet Azar de strot van de ree door. Bloed liep uit zijn bek terwijl hij van het warme, malse vlees at. Toen hij andere tijgers hoorde en ze rook begon hij zacht te grommen. En hoe dichterbij ze kwamen hoe dreigender zijn gegrom klonk en hoe het aan sterkte won. Dichterbij kwamen ze gelukkig niet. Nadat hij genoeg gegeten had en het karkas afkeurend liet liggen stond hij soepel op en draafde richting het geluid van zo net. Twee tijgers stonden daar 'gezellig' te kletsen. Hmm, gezelschap altijd leuk. En er verscheen een valse grijns rond zijn lippen. Met een elegante, krachtige sprong belandde hij een aantal meters bij hen vandaan. Rustig kwam hij dichterbij. "Goedendag." zei hij ongeïnteresseerd waarbij hij zijn koude blik van de een naar de ander liet glijden.

Toen ze ineens, plost een stem hoorde keek ze op. 'Dag,' zei ze kort, met een grijns op haat gezicht. 'Jij bent?' zei ze expres en draaide haarzelf, zodat ze in de richting van de tijger stond en ze hem dus beter aan kon kijken. Ze had dat expres gezegd, en de bedoeling was dat de tijger zelf de zin aan zou gaan vullen. Ach, wat was ze toch echt eens lui vandaag, maargoed, ze had het eerst moeilijk nu ze haar eigen troep heeft, maar nu het nog niet echt actief was omdat er geen leden waren was het nu gemakkelijker. Ze zuchtte even en likte haar poten even af die onder het bloed zaten, maar wist zij veel dat ze het bloed nu juist beter in haar vacht liet trekken? Zijzelf wist niet beter dat ze dit moest doen, en dan voorzichtig naar het meer ofzo moest gaan om haarzelf daar schoon te maken? In dat laatste had ze trouwens geen zin, daarom deed ze dit maar zo en het stond haar ook nog best leuk ook, met haar best wel gespierde lichaam, zijzelf vondt het trouwens stoer staan bij haarzelf, waarom wist ze zelf niet eens, maar ach.

De tijgerin sprak als eerste. En met opgetrokken wenkbrauw keek hij haar aan. "Verwacht je nou echt dat ik mijn naam zo maar ga vertellen aan twee totaal onbekende tijgers?" zei hij kil. Hij rolde geërgerd met zijn ogen. "Maar aangezien je het zo graag wilt weten, mijn naam is Jan-Piet-Hendrik" zei hij sarcastisch. "En wie moeten jullie voorstellen?" zei hij kortaf. Dacht dat beest nou werkelijk dat ze zomaar zijn naam te weten kwam? Het luie mormel. Met een harde blik keek hij haar aan. Geen enkele emotie was van zijn gezicht af te lezen. Zacht begon hij te grommen. Toch wilde hij zo veel mogelijk tijgers onmoeten die in dit gebied rondzwierven. Zo wist hij met wie hij te maken had en wie hij aan moest vallen en wie niet. En wie natuurlijk potentie hadden om in zijn troep te komen. Met een dominante houding liep hij naar voren en ging zitten. Met ogen die tot spleetjes geknepen waren loerde hij naar de tijgerin en heel af en toe naar de andere tijger. Het puntje van zijn staart bewoog hij heen en weer. Ongeduldig keek hij de twee aan.

'Achja, ik heet natuurlijk Betje,' zei ze grijnzend en rolde even met haar ogen. Ze keek de tijger strak aan, als hij zijn naam had gezegt zei zij het nog niet, eigenlijk was ze gewoon een sluwe vos maar dan in de tijger vorm. Een dikke grijns kwam op haar gezicht te voorschijn en een grom die ze binnenin haar mond maakte hoorde je een beetje gedempt, tenminste dat dacht ze. Ze schudde haar kop even en bleef ondertussen de tijger strak aankijken, wat wilde hij nu? Ze zuchtte even, was zij nou zo dom of waren andere tijgers dat nou? Ze gromde nogmaals binnenin haar mond en haar staart ging rustig en beheerst heen en weer, ze kon ook meteen woedend worden maar ze had meestal veel geduld en kon dit maal ook wel even wachten, als ze hem nu zou zijn zou hij nu snel maar wat moeten zeggen, anders zou ze hem wat aan doen want ze zag dat hij aan het spelen was met haar geduld en als er iets was waar ze niet tegen kon dan waren het wel andere tijgers die met haar geduld aan het spelen waren en haar niet serieus namen, maar Magnetica zelf was altijd zeer serieus, daarom was ze ook perfect om een leidster van een troep te zijn, ze was geconcentreerd op sommige doelen en was best wel geduldig, maar dat lag er aan wie bij haar stond en of die met haar geduld aan het spelen was, soms was ze dan zo ongeduldig dat ze haarzelf in moest houden om de leeuw niet te grijpen, ookal was ze neutraal en niet slecht ofzo. Ze zuchtte nogmaals even en bleef de tijger strak aan kijken, zonder enige emotie die ze uitstraalde op haar gezicht, wat ze meestal deed om alles te verbergen wat ze dacht of in welke bui of wat dan ook was.