Een ontmoeting

Langzaam shockte Kira door één of ander bos. Het was hier rustiger dan gedacht. Ze was wel wat tijgers tegen gekomen maar echt veel niet. Was ze nou nog pij de oud groep. Met haar vrienden leuke vijanden en een liefde. ''Ag zet het uit je hoofd'' Zij ze geïrriteerd tegen haar zelf. Haar poten waren best breed en haar kracht dat ze had om te vechten was ook niet mis. Ze heeft nu een nieuw leven een nieuw begin. Misschien zou ze wel in een nieuwe groep gaan, maar niet bij van die goedzakjes. Dan zat ze liever bij heleslechte tijgers dan van die bloemetjes bijtjes en alles is goed leuk een aardig tijgers. Ze stopte met lopen en snoof. Ze hoorde iets geknetter van water. Waterval? ze liep de richting op van waar het geluid vandaan kwam. Onderweg merkte ze dat er wat dieren waren weg gevlucht voor haar. Dat was alleen maar beter ze zou ze verslinden als ze bleven. Een paar vogeltjes zaten in een boom haar aan te staren. Met een doodse blik keek ze terug waardoor ze weg vlogen. Kira grijnsde licht, het was niet super het waren alleen maar vogels die weg vlogen meer niet. Uiteindelijk kwam ze uit bij de waterval. Met een op getrokken wenkbrauw keek ze rond. Waar was ze nu weer beland. Het zag er zo zo Romantisch uit. Het was zeker nog net niet dat er een goedzak paartje hier zat klef te praten. Kira werd er licht misselijk van als ze aan het idee dacht. Al zou ze ze dan wel lekker kunnen stroren en misschien kwam er nog wel een gevecht uit. De meeste goedzakjes waren niet zo sterk dus zou ze winnen. Hun dag was verpest en haar dag werd er geweldig door. Jup ze had weer één van haar humeurige ik vecht nu liever met goedzakjes zodat hun dag verpest word bui. Een grijs verscheen. Dit dit was geweldig jammer dat het maar een gedachten was.

Ze liep richting het water, ze hield er niet echt van maar nu was er toch iets waardoor ze er in wilde. Haar lichte vacht werd door weekt door het water. Er diep was het niet dus echt zwemmen had geen zin. Ze liep wat te ijsberen in het water, ze verveelde zich dood. gebeurde er nu maar wat waardoor ze wat te doen had. Al was het alleen maar een gesprek of een ontmoeting van een tijger dan was het al goed. Ze keek in het water en zag haar weer spiegeling. Een lichte bries speelde op en het water verrimpelde. Ze zwiepte haar staart wat door het water heen en weer. De zon begon ook al wat feller te schijnen. Kira keek op er was een soort schittering van de watervallen af te lezen. Het zag er mooi uit zelfs Kira vond dat. Romantiek iets waar ze niet echt van hield. Al snel was ge glinstering verdwenen toen een grote wolk de zon blokeerde. Dat is beter dacht Kira, en liep rustig richting de kant. Na dat de zoneschijn iets was verminderd werd het ook gelijk wat koeler. Ze schudden haar vacht zorgvuldig uit en daar na haar poten. Die ze weer terug op de licht met zand bezaaide grond zetten. Ze liep een stukje richting een steen. Sierlijk sprong ze er boven op. Waarna ze ging zitten. De steen lag niet hoog het stond gewoon op de grond. Het was dus maar een kleine verhoging. Ze gaapte een keer uit verveling, zou er nog iemand komen of was ze hier rustig alleen.

[uh ik weet niet of het alleen Azar en Kira word meld dus even als je er bij wilt ]

Spieren bolden op onder zijn dunne vacht. Met ruime passen sprintte hij achter een enorme eland aan die hij al vanuit het bos achterna zat. Met een valse grijns keek hij toe hoe het dier helemaal bezweet en uitgeput vaart minderde. Azar kwam steeds dichterbij. Zijn ogen die tot spleetjes geknepen waren richtten zich strak op het zwakke dier voor hem. Nog iets dichterbij, nu zou hij het dier bijna aan kunnen raken. Met een krachtige sprong landde hij op de rug van het dier. Zijn klauwen sloeg hij diep in diens flanken en smeet hem aan de grond. Hij scheurde hem open met zijn klauwen. Het wanhopige beest stootte nog kreten uit en spartelde wild. Geërgerd zuchtte Azar en met één beet, beet hij de strot van het dier door. Heerlijk warm bloed stroomde naar buiten. Azar ging liggen en begon van de heerlijke maaltijd te genieten. Het warme, malse vlees smaakte hem goed. Na eenmaal genoeg gegeten te hebben stond hij op en liet het karkas afkeurend liggen.

In een soepel drafje snelde Azar verder het gebied uit. Eigenlijk was hij van plan richting het oosten te gaan. Richting het dode bos en het moeras. Daar waar de goedzakjes liever niet kwamen. Zacht grauwde hij. Heerlijk die angst van die stomme beesten te zien. Kom op zeg! Je was toch een tijger? Een roofdier notabene! Die hoorden niet vredig samen te kunnen leven met andere dieren zoals die goedzakjes wilden. Zelfs tegenover andere tijgers was hij niet aardig of lief. Nee daar walgde hij zelfs van. Ja, hij WAS van plan richting het oosten te gaan tot hij de geur van een andere tijger rook. En lichtelijk bekend was die geur ook nog. Toch versnelde hij niet. In tegendeel. Azar ging over van het drafje naar gewoon stapvoets lopen. De geur werd sterker, samen met het geluid van naar beneden kletterend water. In de verte zag hij een waterval. En hoe dichterbij hij kwam hoe misselijker hij werd. Deze plek was romantisch. Iets waar hij ook een hekel aan had. Waar had hij eigenlijk géén hekel aan? Voordat hij daar verder over na kon denken zag hij de witte tijgerin op een steen zitten. Diezelfde tijgerin die hij ook in het moeras al had gezien. Zijn amberkleurige ogen stonden kil terwijl hij zijn blik over haar heen liet glijden. Rustig kwam hij dichterbij en stapte het water in. Een rode waas omringde hem toen het water het bloed van zijn lichaam waste. De grote gespierde tijger liep het water uit en schudde zich eens goed uit. Telkens had hij de tijgerin in de gaten gehouden. "Hee" zei hij kort met zijn ijskoude stem. Hij liep nog iets dichterbij en ging tenslotte voor haar zitten.

Een haar geduld werd beloond maar met wat? Er kwam een oranjeachtig gedaante tevoorschijn. De geur van bloed omringde hem waardoor ze hem niet gelijk herkende. Het was duidelijk een tijger dat was voor elke blinde te zien. Ze volgde hem met haar ogen maar zij verder niets. De tijger liep het water in en ze merkte gelijk dat hij niet gewond was maar gegeten had. Je kon ook eigenlijk best ruiken dat het geen tijgerbloed was maar wie weet. Indeeerste instantie wilde ze grommen en laten merken dat hij niet te dicht bij moest komen maar, toen ze goed keek zag ze dat ze deze tijger eerder had gezien. Sham was het niet daar was deze tijger iets te oud voor. Al leek hij niet zo heel oud maar goed. Ze kon zich herinneren in het moeras. Met die andere teven, die ene die zo verschrikkelijk stonk. Weer een rilling zoals die dag ging er over haar rug. Wat was ze blij dat ze niet bij teef rond bleef hangen. Haar dag zou ook ooit eens komen maar nu niet en het zou ook nog wel even duren voor dat het gebeurden. Zijn naam? had hij zijn naam toen gezecht waar zij bij was? Nee niet dat ze nog wist of ze zou hem vergeten moeten zijn. Maar zo iets gebeurde niet zo heel snel. De tijgers die ze tegen kwam smolt ze in haar hoofd om te weten wie haar pad in dit gebied kon kruisen. Tot nu toe had ze nog niet echt vijanden maar dat zou wel snel veranderen dacht ze.

Iets te diep in gedachtens merkte ze dat de tijger voor haar kwam zitten. Een beetje een verbaasde blik verscheen op Kira's gezicht. Ze had verwacht dat de tijger weg zou gaan. Ze kenden hem niet echt en wist ook niet echt wat ze moest verwachten van hem, maar zou het slecht zijn zou het snel gebeuren. Ze zou wel zien. ''Hee'' sprak hij uit. Niet bepaald vrolijk maar dat was zij zelf ook niet op het moment. ''Uhh.. Heey?'' zij ze iets verbaasd. Ze wist niet echt hoe ze moest reageeren op zo iets. Een lichte opluchting was er wel. Hij leek er atans niet op dat hij een goedzakje was. Misschien net zo één als haar? Of was deze tijger erger? Ze zou er vroeg of laat wel achter komen. ''Wat kom je hier doen?'' haar stem klonk neutraal er was niet echt iets aan op te vallen. Ze wilde nog niet veel emotie laten tonen. Die pakte meestal slecht uit. Vooral haar chagrijnigheid, dan kon ze haar mond niet houden met opmerkingen. Rustig wachten ze af op zij reactie. Misschien kwam zijn naam nu wel weer langs en dan zou ze hem niet vergeten wie weet wat ze er mee kon.

De tijgerin leek op te schrikken uit haar gedachtes. Nog steeds had hij zin blik niet afgewend en doordringend keek hij haar aan. Verbaast begroette ze hem en hij kon het niet laten om eens vals te grijnzen. Het was bijna onzichtbaar maar tijgers met hele scherpe ogen zagen toch werkelijk dat de enorme tijger zijn mondhoeken iets optrok. Rustig bleef hij daar zitten. Het puntje van zijn staart bewoog hij heen en weer terwijl hij daar zo zwijgend zat. Tot hij haar vraag hoorde. "Volgens mij ben ik vrij om mezelf hier te wassen niet?" zei hij droog. "Plus dat ik een vage bekende geur rook en jou daarna zag zitten. Helaas weet ik nog steeds je naam niet." zei hij kalmpjes met een ijzige stem die al even koud was als zijn blik. Genade, vriendelijkheid, liefde, vrolijkheid. Allemaal woorden die niet in zijn woordenboek voorkwamen. En die er ook nooit in voor zouden gaan komen. Als de tijgerin haar naam niet zou zeggen zou het hem ook niet veel doen hoor. Het was alleen makkelijker voor hem. Om bij te houden wie vriend en vijand was. Voor hem waren alle goedzakjes en ook veel neutralen vijanden. Hij vond ze zwak. En aan zwakkelingen had hij een enorme hekel. Net zoals fakers. Tijgers die zich slechter voordoen dan ze werkelijk zijn. Kalm bleef hij wel. Hij wist natuurlijk nooit of de tijger of tijgerin waar hij op dat moment mee te maken had een potentioneel lid van zijn troep zou kunnen worden. Hoewel hij al wel snel een beeld bij een tijger kon scheppen. Je was slecht of je was het niet. Zoiets kon je niet veranderen. Geduldig voor zijn doen zat hij daar maar, haar aan te staren tot ze weer sprak.

Ze luisterde aandachtig naar zijn woorden. Had ze gezecht dat hij zich niet mocht wassen? Volgens mij niet. Het zou idioot zijn om zo iets te zeggen niemand kon een ander commanderen behalve als je in een groep zat dan maar dat dat was iets anders. ''Dat zou best kunnen ik hou je niet tegen. Heb volgens mij ook niet gezegt dat het niet mocht'' zij ze droogjes. De andere zin herhaalde ze nog een keer in haar hoofd "Plus dat ik een vage bekende geur rook en jou daarna zag zitten. Helaas weet ik nog steeds je naam niet." Helaas? wat was daar nou helaas aan? Zou ze haar naam dan toch maar zeggen. Ag wat kon hij nou met een naam en bang was ze ook niet ''Kira'' zij ze kort af. Nog steeds een beetje verward verdween haar uit eindelijke humeur iets. ''En je bent zeker niet van plan jouw naam te zeggen of wel?'' Zij ze met een emotieloos toon. Je kon goed aan hem merken dat het geen goedzakje was. Beter slechter het boeide allemaal niet echt. Zelf was ze wisselend maar toch nooit een goedzakje. Ze keerde haar kop iets in de richting waar ze vandaan kwam. Als hier nou wel goedzakjes waren hoe zou die tijger dan gereageerd hebben. Ze dachten te veel en deed te weinig. Het gesprek met deze tijger zou uiteindelijk op niets uit komen. Misschien was dat wel beter. Vrienden worden zat er waarschijnlijk niet in. Haar maag verdraaide iets, vrienden worden? met de tijgers hier? Zouden ze wel tegen haar humeur wisselingen moeten kunnen en dat konden veel niet dus vrienden waren niet nodig. Ergens had ze lichtelijk gehoord over groepen waar de tijgers in leefden? Ook iets over een neutrale en een slechte. Ergens zij iets dat hij er iets mee te maken had. En zou dat zo zijn kwam ze er van zelf wel achter.

Zacht gromde hij zonder daar nog verder op in te gaan maar knikte wel. Maar ze noemde haar naam wel en Azar grijnsde haar toe. "Wel, aangenaamd Kira." zei hij ijskoud. Haar blik nog steeds vast houdend. Ach, snel genoeg zouden ze zijn naam ook wel kennen dus wat zou het. Het was in ieder geval geen smerig goedzakje. "Azar is de naam" zei hij daarna rustig. Zolang ze er zelf niet naar vroegen zou hij zich wel voorstellen. Tenminste niet als ze het zeiden op een van deze manieren: en jij bent?, wie moet jij voorstellen?, hoe heet je? etc. Daar had hij zo'n hekel aan. Kijk deze tijgerin deed het door het anders te vragen en dat kon hij opzicht nog wel accepteren. Zijn oren draaiden zich van achter naar voren en weer opzij om alle geluiden om hen heen op te vangen. Als ze een goedzakje was geweest dan had hij haar meteen aangevallen. Die vieze, smerige beesten hoefde hij niet in zijn buurt te hebben. Maar een moordmachine leek ze ook niet. Helemaal hoogte had hij nog niet van haar en dat ergerde hem. Zijn staart sloeg hij een keer hard op de grond. Toch liet hij haar blik niet los. Dat was iets wat hij graag deed. Anderen aanstaren zonder maar iets te zeggen. Waar dit gesprek op uit ging lopen wist hij niet. Van stiltes hield hij wel. Maar omdat hij toch wat meer wilde weten opende hij zijn mond maar weer. "En wat moet jij op deze 'geweldige' plek?" vroeg hij emotieloos. Geweldige had hij extra minachtend uitgesproken. Hij vond het een verschrikkelijke plek en snapte dan ook niet dat iemand hier graag zou komen.

Toen Azar zij naam zij knikte ze. Azar weer een naam dit keer niet vergeten als ze heb wist. Ze werd licht geirriteerd door de aanstaring van Azar. Ze liet het niet van buiten merken maar van binnen zat ze haar zelf optevreten. Vroeger had ze er zelfs een tijger bij voor vermoord. Na echt om die reden alleen was het niet er was meer wat er speelde als haar vader er niet tussen was gedoken leefde dat kreng nu niet meer. Haar blik ging naar het litteken op haar poot het was niet heel er groot maar, het had wel een betekenis voor haar zelf. Dat litteken kreeg ze door de eerste tijger die ze doden. Maar de reden en wie had ze het nooit over niemand hoefde het te weten als ze het zelf maar wist. Azar sprak "En wat moet jij op deze 'geweldige' plek?" Het klonk niet echt dat hij hem zo heel geweldig vond. Dat was een plus punt zij ook niet. Al dat Romantische gedoe wie weet wat voor een tijgers hier gelopen hebben. ''Wat je geweldig noemt. Als ik geweten had dat dit de plek was waar ik uit kwam was ik gelijk omgekeerd'' Zij ze met afschuw in haar stem. ''Je kunt me niet wijs maken dat jij deze plek geweldig vind'' plakte ze er droogjes achter. Ze zou het echt raar vinden als hij het echt geweldig vond maar van ze stem werd ze niet overtuigd. Waar had ze okalweer gehoord over die Troep. Ag vragen dan maar?. Ze moest het zeker weten, niet dat ze in de groep wilde ze zou niet snel bij een slechte groep worden aangenomen, aangezien ze neutraal is. Na ze zou wel wachten met vragen misschien kwam het onderwerp nog wel langs.

De talloze littekens die zijn lichaam sierden stonden voor de gevechten en overwinningen en hij vond ze prachtig. Het hoorde bij hem zoals de staart van een tijger bij hem hoorde. Trots was hij er op. Toch beviel de manier waarop ze sprak hem. Niet zo zoetjes en lief. Maar met afschuw in haar stem. Azar knikte goedkeurend maar liet haar blik niet los. Hier genoot hij van, anderen zo lang mogelijk aanstaren. Vele konden er niet tegen, raakten geïrriteerd of werden geïntimideerd. En soms liep het dan ook uit op een gevecht. Niet dat hij daar bang voor was hoor. Nee, daar genoot hij juist van. Zinloos met iemand vechten en dan doden. Ja, dat was hoe hij was. En accepteerde je dat niet dan moest je maar gauw uit zijn buurt zien te komen want als hij eenmaal wist dat je niet slecht was dan zou hij de volgende keer niet genadig zijn, maar je laten lijden. Dat zag hij het liefst, tijgers die moesten lijden en hem tenslotte om hun dood vroegen. Vals grijnste hij en volgde elke beweging van Kira. "Of ik deze plek werkelijk geweldig vind? Absoluut niet. Ik haat deze plek met al zijn planten, bomen, bloemen. Ja zelfs het water hier" sprak hij met afschuw in zijn stem. Zijn ogen kneep hij tot spleetjes terwijl hij haar beter bekeek. Nog altijd had hij niet helemaal hoogte van de witte tijgerin voor hem. Dat ze goed was was uitgesloten. Maar helemaal slecht? Dat zou gevaarlijk voor haar worden. Geamuseerd trok hij zijn neus iets op en ontblootte zo zijn scherpe, grote tanden. Hij liet het woord aan haar. Mocht ze iets te vragen hebben dan moest ze die stellen. Azar was zelf niet zo'n spraakwaterval.