It smells like death

Met grote passen liep de grote tijger het dode bos uit. En dat verdorde gebied met omgezaagde en dode bomen had zijn naam eer aan gedaan. Niet één vogeltje floot en alle andere dieren waren uit dit gebied gevlucht. Een heerlijke tijd had hij daar rondgehangen tot het hem ging vervelen. Ook hij was hier nieuw. Maar het zou zíjn territorium worden. Met ferme stappen zette hij zijn eerste poot in de blubber en zakte er iets in weg. Maar de atletische tijger sprong zo op een steen. Zo sprong hij van steen tot steen. Het was niet dat hij bang was om vies te worden maar het irriteerde hem mateloos als hij telkens zijn poten uit de blubber moest trekken. Zijn felle ogen speurden over de omgeving en zijn kleine oren draaiden zich zo om elk geluid goed op te vangen. Op zijn gemak ging hij op een grote, platte steen zitten. De koning van het gebied leek hij zo wel. Een eigen troep had hij opgericht. Vals grijnsde hij. The Night Warriors. Alleen tijgers die slecht waren en een sterk karakter hadden werden toegelaten. Het was niet zo dat ze dan telkens om elkaar heen moesten hangen. Integendeel! Dat was niet zijn bedoeling. Het ging erom dat de sterksten, de slimsten én de slechtsten onder zijn soortgenoten een troep vormden onder zijn leiding en zo het goede bestreden. Een luide brul liet hij horen. Om kenbaar te maken voor elke domme zwakkeling die in de buurt was dat hij hier rond zwierf. Het is natuurlijk ook mogelijk dat er gezelschap kwam dat hem wel zou kunnen bevallen. Hoewel dat niet snel zou gebeuren.

In het midden van het moeras stond Safira ze had in het bos een prooi gevangen en die nam ze vaak mee naar het moeras om op te eten. De meeste botten die hier in het moeras lagen waren van Safira. Ze rook ineens een andere tijger haar oren gingen plat. Ze keek naar de kant waar de lucht vandaan kwam. Ook gromde ze even zodat de ander tijger wist dat hij moest oprotten.

Azira wandelde door de nieuwe gebieden. Ze rook andere tijgers en was opzoek naar eten. Ze had geen zin om te jagen. Ze zag twee tijgers staan. Ze bekeek ze eerst even vanaf een afstand. Langzaam kwam ze dichter en keek de twee aan. "Wie zijn jullie?" Vroeg ze droog. Azira wist niet bij welke soort ze hoorde. De bengaalse tijger keek de anderen aan. Ze was loops en dat beviel haar niet. Het was de eerste keer. Ze had haar staart helemaal tegen haar aan gedrukt en keek de twee wantrouwend aan.

Niet één, maar zelfs twee tijgers kwamen op zijn brul af. En beiden waren van het vrouwelijk geslacht. De een had gegromd terwijl de ander had gesproken. Nauwkeurig bekeek hij ze en keek ze daarna nors en doods aan. "Wie zijn jullie en wat moeten jullie?" vroeg hij kortaf. Een van de twee tijgerinnen droeg de zoete geur van loopsigheid met zich mee. Maar Azar wist het te negeren. Met een krachtige sprong belandde hij voor de tijgerin die gesproken had. De ander was nog wat verder weg geweest. "Laat mij me voorstellen, Azar is de naam" zei hij doods. Zijn blik gleed traag over haar heen en keek haar daarna weer doordringend aan. Azar wendde zijn blik af naar de andere tijgerin. "Durf je niet dichterbij te komen poes? Ik bijt niet hard hoor." zei hij vals. Waarna hij knipoogde naar de andere tijgerin.

Azira keek de tijger aan. Ze liet haar tanden zien. "Azira. Ik heb net zoveel recht als jou om hier rond te lopen." Zei ze kort. Ze keek de tijger aan. Wat wou hij van haar? Azira's kille blik sneed de zijne. Ze rolde duidelijk eens met haar ogen. Ze moest niet van mannelijke tijgers weten. "Nou goed azar." Zei ze toen kil. Haar groene ogen keken hem onderzoekend aan. Wat wou hij toch van haar? Ze wou eigenlijk wel weten of hij een roedel had.

Bleg het moeras, Kira's poten sopte in de grond. Ze werd er knap chagrijnig van. Ze zag wat meerde re poot af drukken maar letten er zelf niet echt op. Het was knap heet,maar de bomen van het moeras hielden veel tegen. Een chagrijnige grom kwam uit haar keel. Haar wit met zwarte poten waren nu ranzig bruin met wat groen van wat planten. Na even gelopen te hebben merkte ze een aanwezigheide van meerdere tijgers. Van een afstandje bekeek ze ze. Ze zou voor hun niet echt opvallen tussen de planten. Een reu en twee teefjes. 1 van de twee teefjes was loops die ranzige stank kon het moeras niet zijn. Tuurlijk! Kira rolde met haar ogen. Dat loopse ding was natuurlijk naar een reu op zoek of zo. Ze had wel zin om wat te gaan pesten. Het was niet dat ze een slechte tijger was, ze was neutraal. Tegen tijgers die ze niet echt kende of al gelijk niet mocht was ze bot. Of een vreemdeling moes een goede uitstraling hebben. Maar aangezien ze chagrijnig was zat het lief doen er niet echt in. Seesh.. het lijkt wel een bijeenkomst dacht ze in haar hoofd.

Rustig zetten ze haar stappen voort. Ze wilde wel eens weten wie die tijgers waren. Het was altijd handig te weten wie van de tijgers in het gebied je mocht en wie niet. Kira kreeg een koude rilling over haar rug door de teef. Niet dat ze zo angstaanjagend was dat was het zeker niet eerder van die geur. Ze was blij dat zij het nog nooit was geweest en het liefst liet ze dat ook zo. Allemaal oranje/bruinige tijgers ze viel dus lekker op met haar vacht. ''Een gezellige bijeenkomst hier'' Zij ze sarcasteis. ''Had je je geur niet bij je kunnen houden je bent nog erger dan sommige delen van het moeras'' Dit was voor de teef bedoeld. Echt ruzie maken was niet de bedoeling maar, als ze chagrijnig was wist ze soms gewoon niet haar mond te kunnen houden. Ze bleef gewoon staan waar ze stond. Als ze ging zitten gaf dit een dominante of goedzakjes uitstraling. Je wist maar nooit wat die tijgers van de laaste tijd allemaal dachten. Ze stond niet ver van de groep vandaan, In de praatzone. Haar ogen stonden kill en chagrijnig. Eens zien wat deze poezels er op zouden reageeren.

De tijgerin keek hem aan en liet haar tanden zien. Azar grijnsde flauwtjes. "Ik wordt er al meteen bang van" zei hij droog. Na haar volgende antwoord bleef hij haar net zo droog aankijken als daarvoor. "Mij heb je niet horen zeggen dat je hier niet mocht komen ofwel?" waarna hij zijn blik afwendde. Azira heette ze dus. Ach, altijd fijn om te weten. *Achum*. Sinds kort had hij zijn eigen troep opgericht. Benieuwd of er goede leden waren was hij wel. Dat was de reden dat hij hier eigenlijk nog was. Naar zijn zin was dit al druk genoeg. Tot hij nóg een geur rook die al snel gevolgd werd door de verschijning van een witte tijgerin. Wat was dat toch met al die beesten. Geërgerd rolde hij met zijn ogen toen hij in de richting van de witte tijgerin keek. "Wat je gezellig noemt" zei hij droog. Zacht gromde hij terwijl hij haar aankeek. Toch grijnsde hij geamuseerd toen hij de witte tijgerin hoorde praten tegen Azira. Azar keek in de rondte. Van de een naar de ander. Had hij ooit kunnen denken dat er zo veel tijgers ineens bij hem in het moeras zouden zijn? Nee. En hopelijk was het eenmalig want hij hield er niet echt van. Zijn ogen waren tot spleetjes geknepen. Nog altijd zat hij op de platte steen. Want zin om zijn poten telkens uit die ranzige blub te halen had hij ook niet. Het maakte hem nog extra geïrriteerd ook. Plus dat hij vanaf hier een goed uitzicht had.